Τρία στενά μια δρασκελιά… μικρή διαδρομή Σταύρο..... λέγαμε να κάναμε ένα
κοιμητήρι στο λόφο του Στρέφη για πρεζάκια και ζωγράφους ... άντε να
ανέβω Παπάγου.....ενώ από την Μουριά στην Καλλιδρομίου, Μπενάκη δεξιά και
θα τα λέγαμε..
Αντιπαλεύαμε - μα εγώ στην λήθη δεν σε πέρασα.... Εξαρχειόπαιδα ήμασταν ορέ
Σταύρο και αν καμιά φορά παίζαμε «πετροπόλεμο», γρήγορα στην ερημιά μας
φιλιώναμε...σιγά μην είχαμε αρχηγούς. Αυτόκλητοι ερχόντουσαν οι προικοθήρες της
τεχνεμπορίας και ζητούσαν αρχηγιλίκια, αλλά εμείς τους τελειώναμε
συνωμοτικά με ένα “-ακης” η “-ούλης” · όλα με συνοπτικές διαδικασίες… και ποτέ δεν
πλακωθήκαμε για την καραβάνα μας ή την πρώτη θέση στα κείμενά τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
