Η τέχνη αντιστέκεται ως το καταφύγιο της σιωπής, της τρέλας και της αυτοκτονίας. Οι (πεφωτισμένοι) τρέλαναν τον Κάλβο και τον Παρθένη. Ο τότε διευθυντής της Εθνικής πινακοθήκης-ακαδημαικος Ζαχαρίας Παπαντωνίου, υπερασπιζόμενος μια εργοστασιακή χειροτεχνία πορτρέτων παρωδία της σχολής Μονάχου, «μεταναστεύει» στην Αμερική τον Στέρη. Στη σιωπή ο Γιωργος Μπουζιάνης εως το 1980 ,μετα ? αποκτα χρηματιστηριακη τιμη το εργο του . Ο Πανος Σαραφιάνος, ο Τακης Μάρθας, ο Δημήτρης Περδικήδης στο έρεβος. Και σήμερα; Η ίδια τοπική εργοστασιακή χειροτεχνία της σχολής Μονάχου αντιπαλεύει φαινομενικά αλλά συν λειτουργεί με την εικαστική βιομηχανία παραγωγης ειδωλων των biennale και foire. Άλλο το προϊόν για την τοπική κοινωνία και άλλο εκτός των συνόρων.
θα παραμείνουμε σε μια δοτή αντίληψη της τέχνης που ουσιαστικά είναι μια ψευδή συνείδηση; Σε ό,τι διαστρέφει την τέχνη; Θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στο ψέμα των διαχειριστών;
Καμία οικονομική δομή δεν μπορεί να αναγκάσει τον καλλιτέχνη να κάνει ή να μην κάνει τέχνη.
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
