Τρία στενά μια δρασκελιά… μικρή διαδρομή Σταύρο..... λέγαμε να κάναμε ένα
κοιμητήρι στο λόφο του Στρέφη για πρεζάκια και ζωγράφους ... άντε να
ανέβω Παπάγου.....ενώ από την Μουριά στην Καλλιδρομίου, Μπενάκη δεξιά και
θα τα λέγαμε..
Αντιπαλεύαμε - μα εγώ στην λήθη δεν σε πέρασα.... Εξαρχειόπαιδα ήμασταν ορέ
Σταύρο και αν καμιά φορά παίζαμε «πετροπόλεμο», γρήγορα στην ερημιά μας
φιλιώναμε...σιγά μην είχαμε αρχηγούς. Αυτόκλητοι ερχόντουσαν οι προικοθήρες της
τεχνεμπορίας και ζητούσαν αρχηγιλίκια, αλλά εμείς τους τελειώναμε
συνωμοτικά με ένα “-ακης” η “-ούλης” · όλα με συνοπτικές διαδικασίες… και ποτέ δεν
πλακωθήκαμε για την καραβάνα μας ή την πρώτη θέση στα κείμενά τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
Ο ποταμός, ή η επιχωμάτωσή του μας τρομάζει; Το σύστημα διατηρείται από ό,τι παράγει:
Άψυχους μίμους - ερμηνευτές talent SHOW, Reality και real life
προγράμματα.
Συνεργάτες σύμβουλοί του, Kαθηγητές - συνταγογράφοι, που ποτέ δεν
συναντήθηκαν με την αίσθηση - σχάση της δημιουργίας.
Εκεί και οι καλοί μαθητές των «πρέπει», των φιλολογικών ερμηνειών -
εξηγήσεων - προσεγγίσεων, συγγραφείς δελτίων τύπου και αγχωμένοι
βιοπαλαιστές της μεροκαματιάρας κριτικής να αξιοποιούν με θέρμη το ευτελές
παραγόμενο ως είδηση.
Το σήμερα καταξιώνει πάντα το «ασήμαντο» και παράγει θόρυβο παραδίδοντάς το
στο αύριο της λήθης... γιατί στο αύριο συναντιόνται τα υπόγεια ρεύματα αυτά
που ανοίγουν τους δρόμους της σκέψης και την συνέχεια της δημιουργίας.
Άλλωστε όσο και με λάσπη - μπάζα - λύματα να επιχωματώσεις τον ποταμό για να
κτίσεις την πολιτεία σου, εκεί μπροστά σου θα τον βρεις να σου υπενθυμίζει
πνίγοντάς σε με ό,τι του έριξες. Να σου υπενθυμίζει ότι υπομονετικά
αντιστάθηκε. .
Η δημιουργία - ένστικτο ως ποταμός, δίνει συνάντηση με ό,τι η εντός φύση -
αναγκαιότητα θεωρεί παράφορα ερωτικό έως την πυράκτωση της νόησης, της
ελεύθερης βούλησης και ποτέ της μίμησης... Η ανάγκη του καλλιτέχνη για αυτοπραγμάτωση.
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
Από το 1970 και καταλυτικά σήμερα η κοινωνία της πληροφορίας θέτει το αίτημα του καλλιτέχνη να υπερβεί τις δεξιότητες των μέσων του, και το έργο του να μορφοποιηθεί μέσα από τις νέες τεχνολογίες. Η τέχνη μεταφέρεται διαδραστικά ως πληροφορία, θρυμματίζει τον αυτοεγκλεισμό της με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ο παγκόσμιος ιστός είναι νέα διατύπωση ελευθερίας της βούλησης, η νέα Τέχνη ως εικόνα άυλη και η πληροφορία κτήμα των χρηστών.
Τέχνη εν τω γίγνεσθαι. Τέχνη που συμπορεύεται με την ανάπτυξη των επιστημών και του ανθρώπινου πνεύματος.
Το σημερα δεν περιορίζεσθε στις φαινομενικότητες της εικαστικής πράξης. Η καθαρότητα των εννοιών δεν επιτρέπει μηχανιστικές αναλύσεις, φιλολογικές μικροεντυπώσεις και πλασμούς επινοήσεων.
Το πολυσύνθετο έργο , έρευνα, Τέχνη, δράσεις, στηρίζεται στην διαλεκτική του ψηφιακού, και αύριο δεν ξέρω ποιου, συμπαντικού πολιτισμού με γνώμονα την ελευθερία της βούλησης που ακροβατεί πάνω από το τεχνολογικό ολοκληρωτισμό με μέτρο ένα νέο Ουμανισμό.
Όμως το ερευνητικό και θεωρητικό έργο πρεπει να συνομιλει με την αμεσότητα της ζωής αποφεύγοντας την ταχυδακτυλουργία των ιδεών και των θολών διατυπώσεων.
Σημερα ο δημιουργός δεν αναζητά την βολική σχέση των συστημάτων ούτε την ανάδειξη της σχέσης «καλλιτέχνης υπέρτατων ον»
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
θα παραμείνουμε σε μια δοτή αντίληψη της τέχνης που ουσιαστικά είναι μια ψευδή συνείδηση; Σε ό,τι διαστρέφει την τέχνη; Θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στο ψέμα των διαχειριστών;
Καμία οικονομική δομή δεν μπορεί να αναγκάσει τον καλλιτέχνη να κάνει ή να μην κάνει τέχνη.
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
Αποζητώ αυτό που αποκηρύσσει η κριτική, γιατί πιστεύω σ΄ αυτά που γράφει ο καλλιτέχνης για την τέχνη του, τις δικές του αισθητικές διακηρύξεις και τον ποιητικό του λόγο-εξομολόγηση και ας τον ανατρέπει πολλές φορές αυτός ο λόγος. Αυτές οι «λεκτικές εικόνες» είναι το μοναδικό πέρασμα κατανόησης του έργου του.
Η τέχνη δεν είναι αποτέλεσμα εφαρμογής των ιδεών των κριτικών τέχνης. Ο τεχνοκριτικός σκέφτεται ως κριτικός και ο καλλιτέχνης ως καλλιτέχνης και ο τρόπος του σκέπτεσθαι των δύο είναι διαφορετικός. Οι ιδέες είναι διαφορετικές. Υπάρχουν αλλά η μια αντιπαλεύει την άλλη.
Για να μην έχουμε συνείδηση ψευδή, υπέρτατος σκοπός των κενόδοξων της κριτικής είναι το να καθορίζουν τις αρχές της τέχνης να θέτουν τους κανόνες που επιτρέπουν να κρίνει κανείς τα έργα τέχνης, αναφέρομαι και δεν εξαιρώ τα υπολείμματα των νεοκλασικών κανόνων που κυριαρχούν ακόμα και σήμερα στους Ιστορικούς της τέχνης. Παρατηρούν το έργο σε ποιο βαθμό αντιστοιχεί με κάποιο τυπικό ορισμό, άψυχο και αφηρημένο, μηχανιστικής διάθεσης η με κάποια καλλιτεχνική αναφορά γνωστή και εξαντλημένη. Δεν εξαιρώ την κριτική δια μέσου της εννοιολογικής αντίληψης που επιχειρεί την ερμηνεία των συμβόλων της τέχνης ούτε και την ερμηνεία με διαλεκτικούς συλλογισμούς. Αναζητώ το ενιαίο στην προσωπικότητα. Ο μεγάλος καλλιτέχνης Εικαστικός η Ποιητής είναι Φιλόσοφος και κριτικός τέχνης. Πρώτη του ύλη η εικαστική αντίληψη και η διαλεκτική σκέψη και όλα να υποτάσσονται στον έλεγχο της καλλιτεχνικής κρίσης.
Να διαλέξουμε για να είμαστε ελεύθεροι το «καταφύγιο» μας; Την αφελή συγκατοίκηση με τον πατερναλιστή , τον θεοποιημένο ήρωα, τον lifestyle καλλιτέχνη, τον lifestyle τεχνοκριτικό, τη lifestyle γκαλερί, τον συλλέκτη και ταυτόχρονα χορηγό επικοινωνίας μας; Να διαλέξουμε τους αφέντες μας και να νομίζουμε ότι συμμετέχουμε; Μετασχηματίζοντας τις ιδέες μας θα οδηγήσουμε ουσιαστικά την ύπαρξη μας σε πλήρη υποταγή και η νέα μας ελευθέρια θα είναι η καθυπόταξη μας στο «καταφύγιο». Η επικύρωση μας στον εικαστικό χώρο αξίζει του αντιτίμου;
Το αδύνατο σημείο και ο φόβος του «καταφυγίου» είναι οι πραγματικές δυνάμεις έξω από αυτό. Η ατομική ελευθέρια-η ανυπακοή-η άρνηση. Στόχος και μηχανισμός του «καταφύγιου» είναι ο διανοητικός ακρωτηριασμός .
Το lifestyle υπηρετεί την επικαιρική ελαφράδα και όχι το νέο. Το νέο στην τέχνη και το λόγο φέρει τη γνώση ότι υπάρχει ένα υβρίδιο επιστήμης – φιλοσοφίας - ηθικής και αυτή είναι η πορεία της ανθρωπότητας έως και σήμερα. Ο Διαλεκτικός Υλισμός των Μαρξ και Ένγκελς αφού ξεκαθάρισε με τον Ιδεαλισμό αποδυναμώνεται με την σειρά του στη νέα γλώσσα της Αστροφυσικής, Βιοτεχνολογίας και της Ηλεκτρονικής Δημοκρατίας - Ηλεκτρονικής Γραμματικής. Το σήμερα των Συμπαντικών οραμάτων αποζητά την δικιά του ανοικτή ερευνά και πλατύτερα τα όρια της σκέψης . Εκεί συνομιλεί το νέο στην τέχνη χωρίς κατ ανάγκη να δεσμεύετε σε μια Δογματική νάρκη.
Η Αγωνιά πάντα θα υπάρχει «τι άραγε ειν’ ουσία ,τι άραγε είναι σκιά » Κόλεριτζ , 1797 Η μοίρα των εθνών.
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
ό,τι έχει κυριαρχήσει στους κόλπους της. Υπάρχει Ευθύνη. Αναζητούμε την
Ευθύνη των πράξεων - επιλογών και ποτέ την λήθη των «λαθών».
Οι της και προ της Ευθύνης καρεκλοκένταυροι, καταλήγουν στην μετριότητα και στην αυταρέσκεια λόγου και πράξεων, ενώ θα μπορούσαν να έχουν βαρύνοντα ρόλο στον εικαστικό χώρο.
Η Ευθύνη εντός των τεχνών έκφρασης, αφαιρεί κάθε υποκειμενισμό,
Μερκαντιλισμό, εξαναγκασμό, φιλία - συναλλαγή, ιδιωτικά συμφέροντα πολιτιστικών καρτέλ και παραγωγής ρυθμιστικών οδηγιών. Αφαιρεί την δραχμοποίηση του κριτικού λόγου, την ευκολία της τηλεοπτικής κουλτούρας μεταμεσονύκτιων ‘‘τεχνεδεσμάτων’’. Η Ευθύνη δεν επενδύει σε προϊόντα χρίζοντάς τα πολιτιστικά, δεν αξιοποιεί τις άσκοπες σπατάλες που αφορούν διευθετήσεις πολιτικού περιεχομένου και χαρακτήρα.
Η Ευθύνη των ελευθερογνωμούντων συνομιλεί όπου συναντά την κριτική
παρέμβαση και σε διάλογο με την καρδιά των κοινωνιών και ποτέ με την
οικονομία, την λογική της αγοράς, την διάθεση των μαζών και πάντα ανεξάρτητη από κάθε κομματική ακαμψία, πατριωτικό ή κρατικό παρεμβατισμό.
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
